Smart Contracts

Smart contracts werden in de jaren '90 voor het eerst geïntroduceerd door Nick Szabo.

Hij beschreef een smart contract toen als een apparaat dat computernetwerken formaliseert en beveiligt door gebruikersinterfaces te combineren met protocollen.

Szabo sprak over de mogelijke toepassingen van smart contracts in een aantal sectoren, waarin wordt gewerkt met contractuele overeenkomsten, waaronder betalingsverwerking, beheer van inhoudsrechten en kredietsystemen.

Een smart contract in de context van cryptovaluta's is een op de blockchain gebaseerde toepassing of programma. Ze functioneren vaak als een digitaal contract dat wordt gehandhaafd door een bepaalde reeks richtlijnen. Alle netwerkknooppunten reproduceren en voeren computercode uit die deze vastgestelde regels bevat.

Smart contracts op de blockchain maken het mogelijk trustless protocollen te ontwerpen. Dit houdt in dat twee partijen met behulp van blockchain overeenkomsten kunnen sluiten, zonder dat zij elkaar van tevoren kennen of vertrouwen. Zij kunnen erop vertrouwen dat het contract niet wordt uitgevoerd als er niet aan de eisen wordt voldaan. Bovendien kan de implementatie van smart contracts de behoefte aan tussenpersonen wegnemen, waardoor de bedrijfskosten aanzienlijk dalen.

Smart contracts worden al lange tijd ondersteund door het Bitcoin-protocol, maar Vitalik Buterin, die ook medeoprichter is van Ethereum, wordt gewaardeerd om zijn inspanningen ze populair te maken. Het is echter belangrijk in gedachten te houden dat elke blockchain een unieke manier kan bieden om smart contracts te creëren.

Op het Ethereum-netwerk gecreëerde tokens voldoen doorgaans aan de ERC-20-standaard.

De fundamentele kenmerken van alle op Ethereum gebaseerde tokens worden in de standaard beschreven. Daarom worden deze digitale assets soms aangeduid als ERC-20-tokens en vormen zij een aanzienlijk deel van alle momenteel verhandelde cryptovaluta's.

Smart contracts werden door heel wat blockchainbedrijven gebruikt om hun digitale tokens op het Ethereum-netwerk te lanceren. Het merendeel van deze bedrijven verdeelde hun ERC-20-tokens via Initial Coin Offering-gebeurtenissen (ICO) na de uitgifte. Meestal maakte de implementatie van smart contracts het mogelijk om geld te verhandelen en tokens te verdelen op een effectieve en trustless manier.

Smart contracts zijn programmeerbare code die op verschillende manieren kan worden opgebouwd en een breed scala aan diensten en oplossingen biedt.

Smart contracts zijn autonome, gedecentraliseerde programma's en kunnen de verantwoordingsplicht vergroten en de kosten verlagen. Zij kunnen ook de efficiëntie verbeteren en de administratieve kosten verminderen, afhankelijk van de wijze waarop zij worden toegepast.

Smart contracts zijn zeer nuttig wanneer geld wordt overgedragen tussen twee of meer partijen of tussen hen wordt uitgewisseld.

Slimme contracten kunnen daarom voor een breed scala aan toepassingen worden gecreëerd. Assets op basis van tokens, stemprocessen, digitale wallets, gedecentraliseerde beurzen, spelletjes en mobiele apps zijn enkele voorbeelden. Ze kunnen ook worden gebruikt in combinatie met andere op blockchain gebaseerde oplossingen op het gebied van ondernemingsbestuur, gedecentraliseerde financiën, de toeleveringsketen, de gezondheidszorg en filantropie (DeFi).